Zich handhaven op de fiets betekent zich handhaven in de maatschappij
Martin Bons (1963) is gezien het fotootje in vol wielerornaat achterop De weg omhoog, de opvolger van De kunst van het dalen, een behoorlijk groot gebouwde stoemper. Niet bepaald een vlieggewicht dat geschapen is om de (Franse) cols op te vliegen. Toch – de wielerkoorts is op z’n minst zo hardnekkig als het schrijfvirus – laat hij regelmatig de boel de boel om vooral die ene ‘Nederlandse’ berg te beklimmen. De eenentwintig bochten van de vermaarde Alpe d’Huez. Daar is hij even helemaal op zich zichzelf aangewezen. De tijd tussen de wielen is bij uitstek geschikt voor reflectie. Waar sta ik in het leven, heb ik mijn doelen bereikt? Zijn die ambities eigenlijk wel zo belangrijk? Waar voel ik me echt thuis? (meer…)