Een combinatie van precies zijn en weglaten
Tjitske Jansen (1971) kennen we als een begeesterd dichter, een slamkoningin die over de hele wereld optreedt. Zij steekt met de verkoop van haar debuutbundel Het moest maar eens gaan sneeuwen uit 2003 de poëzie-everseller van de moderne tijd Voor wie ik liefheb wil ik heten van Neeltje Maria Min uit 1966 naar de kroon. Intense eenvoud, die aldus haar zojuist verschenen prozadebuut Voor altijd voor het laatst niet gemakkelijk komt. Jansen publiceert schaars, en dat heeft ook iets moois, iets ontroerends. (meer…)