Gehecht aan de herinneringen
Wanneer Hugo Borst (1962) als voetbalanalyticus op tv verschijnt, is hij altijd onverbloemd, geeft hij denkelijk zijn oprechte mening. Of dat nu goed in het voetbalstraatje past of niet. Borst kan schrijven, dat heeft hij met de diverse (voetbal)boeken, zoals Schieten op Volkert van der G., De Coolsingel bleef leeg en O, Louis wel bewezen, maar het is juist die nietsontziende eerlijkheid die de verzameling columns over zijn dementerende moeder, eenvoudigweg Ma genoemd, zo krachtig maakt. Zo oprecht, intens, ontroerend. Zonder vals sentiment. Hij spaart bij de teloorgang zijn moeder noch zichzelf. Ze gaan zogezegd beiden met de billen bloot. Moeder letterlijk wanneer ze een keer de controle heeft verloren, zoonlief overdrachtelijk met betrekking tot zijn gevoelens aangaande die verduivelde vent Alzheimer. (meer…)